Tom drugi cyklu Wiking
Walkirie, to boginie, wojownicze córki Odyna, które sprowadzały dusze dzielnych wojowników do Walhalli.. Jest rok 910. Rorik Haraldsson napada na twierdzę Clontarf w Irlandii. Pragnie pojmać i zemścić się na Einarze, który zamordował jego żonę i dzieci. Jednak sprawcy nie ma na miejscu, a on zostaje schwytany przez Gunleika i Miranę. Zamiast zabić go na miejscu, Mirana opiekuje się nim starannie i leczy jego rany. Kiedy wróci jej sadystyczny brat, z pewnością będzie torturować Rorika. Dziewczyna sama nie wie dlaczego ale nie może jednak pozwolić mu umrzeć, choć to zaoszczędziłoby mu wiele bólu. Wiking w nieprzytomności umysłu bierze ją za Walkirię, później znowu jest wiedźmą. Nie jest zbyt wdzięczny za uratowanie mu życie. Mirana nie należy do kobiet uległych, jest zdecydowana i waleczna. Grozi Rorikowi. Po paru dniach Wiking zdrowieje. Wraz z towarzyszami ucieka z twierdzy, ale porywa z sobą siostrę Einara. Nie wie jak, ale chce ją wykorzystać w swojej walce. Teraz Mirana jest jego więźniem i niewolnicą. Zabiera ją do swojego domu na wyspie Hawkfell u wybrzeży wschodniej Anglii. Tam niespodziewanie dziewczyna zyskuje przychylność kobiet, które nie traktują ją jak wroga, a nawet prowadzą formę buntu przeciw mężczyzną. Zyskuje przyjaciółkę zwłaszcza w niewolnicy Entti, z którą podejmuje próby ucieczki. Jednak serce, to nie sługa....
W tej części poznajemy wielu nowych bohaterów. Należy do nich czarownik Hormuz i jego córka Eze, która jest bardzo podobna do Mirany. Intryga sięga nawet starego króla Sitrica. Czarnowłosa Mirana musi pokonać uprzedzenia i nienawiść. Przodować w tym będzie jasnowłosa Sira, która pragnie Rorika dla siebie. Nie jest to jednak tylko jedyny wróg Mirany.... Akcja toczy się w miarę szybko. Jest to romans, ale większą część książki zajmują przygody i perypetie głównych bohaterów.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz